Acil servis hemşirelerinin kadına yönelik şiddet belirtilerini tanıma durumları ile şiddette mesleki rollerine ilişkin tutumları arasındaki ilişki

Giriş ve Amaç: Acil servisler, kadına yönelik şiddetin en sık görüldüğü yerlerden biridir. Bu durumu doğru tanılayarak, mağdurlara doğru müdahale etmek ve toplumsal bir sorun olarak ele almak, acil hemşirelerinin önemli görevidir. Bu çalışma kadına yönelik şiddeti tanılamada önemli roller alan acil hemşirelerinin şiddeti tanıma durumlarının şiddette mesleki rollerine ilişkin tutumları arasındaki ilişkileri saptamak için gerçekleştirilmiştir. Materyal ve Metot: Çalışma, Marmara Üniversitesi Pendik Eğitim Araştırma Hastanesi ve Marmara Üniversitesi Başıbüyük Yerleşkesi Prof. Dr. Asaf Ataseven Ek Hizmet Binası Acil servisinde çalışan 102 gönüllü hemşire ile 2023 Kasım ve 2024 Ocak tarihleri arasında gerçekleştirilmiştir. Veri toplama sürecinde Tanıtıcı Bilgi Formu, Hemşire, Ebe ve Hekimlerin Kadına Yönelik Şiddetin Belirtilerini Tanımalarına İlişkin Ölçek ve Şiddette Mesleki Rollerine İlişkin Tutum Ölçeği kullanılmıştır. Bulgular: Acil hemşirelerin (%67,7) çoğu şiddeti ele almak için yeterli bilgiye sahip olmadığını düşünmektedir. Acil servis hemşirelerinin kadına yönelik şiddetin belirtilerini tanımalarıyla ilgili ölçek toplam puan ortalaması 20.3(20.3±2.57), şiddette mesleki rollerine ilişkin tutum puan ortalaması 24.34(24.34±.8.03) olarak saptandı. Acil hemşirelerinin kadına yönelik şiddette mesleki rollerle ilgili tutumları; yaş, medeni hal,cinsiyet,birimde çalışma süresi ve şiddet ile karşı karşıya kalma durumları çerçevesinde istatistiki bağlamda anlamlı farklılıklara sahip olduğu belirlendi (p<0,05). Kadınlara yönelik şiddetin belirtilerini tanıma puan ortalaması ile şiddette mesleki rolleriyle ilgili tutum ölçeği puan ortalaması , evliliği sürdürme ve sağlık personelinin rolüne olumsuz bakışı alt boyut puan ortalaması arasında anlamlı ilişkinin bulunmadığı (r= .09, p> .05).Sağlık personelinin destekleyici girişimleri ve evlilik sonlandırma ölçek alt boyutu puan ortalamaları arasında ters yönlü zayıf düzeyde; fiziksel şiddet belirtileri tanıma alt boyutu puan ortalaması (r= .67, p< .01) arasında pozitif yönlü güçlü; duygusal şiddet belirtileri tanıma puan ortalaması(r= .90, p< .01) arasında pozitif yönlü çok güçlü anlamlı bir ilişkinin bulunduğu belirlendi. Sonuç: Acil hemşirelerinin kadına yönelik şiddet belirtilerini tanıma durumlarının kısmen yeterli olduğu ve şiddette mesleki rolleriyle ilgili tutumlarının geleneksellikten uzak görüş yansıttığı sonucuna ulaşıldı. Hemşirelerin kadına yönelik şiddetin belirtilerini tanıma durumları ile mesleki rollerine ilişkin tutumları arasında anlamlı bir ilişki bulunmadı. Ancak, fiziksel ve duygusal şiddet belirtilerini tanıma durumu arttıkça, hemşirelerin mesleki rollerine ilişkin daha destekleyici girişimlerde bulundukları ve geleneksel tutumlardan uzaklaştıkları belirlenmiştir. Bu sonuçlar, acil hemşirelerinin kadına yönelik şiddeti doğru tanıma ve müdahale etme konusunda daha fazla eğitim ve bilgiye ihtiyaç duyduğunu göstermektedir.

Introduction and Objective: Emergency departments are one of the places where violence against women is most frequently seen. It is an important duty of emergency nurses to diagnose this situation correctly, to intervene correctly to the victims and to address it as a social problem. This study was conducted to determine the relationship between emergency nurses, who play important roles in diagnosing violence against women, and their attitudes towards their professional roles in violence. Material and Method: The study was conducted with 102 volunteer nurses working in the Emergency Department of Marmara University Pendik Training and Research Hospital and Marmara University Başıbüyük Campus Prof. Dr. Asaf Ataseven Additional Service Building between 2023 November and 2024 January. In the data collection process, the Introductory Information Form, the Scale for Nurses, Midwives and Physicians to Recognise the Symptoms of Violence against Women and the Attitude Scale on Professional Roles in Violence were used. Findings: Most of the emergency nurses (67.7%) thought that they did not have sufficient knowledge to address violence. The mean total score of the scale related to the recognition of the symptoms of violence against women by nurses, midwives and physicians was 20.3 (20.3±2.57) and the mean attitude score related to professional roles in violence was 24.34 (24.34±.8.03). The attitudes of emergency nurses towards professional roles in violence against women showed statistically significant differences according to age,male,marital status, working time in the unit and exposure to violence (p<0.05). There was no significant correlation between the mean score of recognising the symptoms of violence against women and the mean scores of the attitudes towards professional roles in violence scale, marriage maintenance and negative view of the role of health personnel (r= .09, p> .05). There was a weak inverse relationship between the mean scores of the supportive interventions of the health personnel and the termination of marriage scale sub-dimension; a strong positive relationship between the mean scores of the physical violence symptom recognition sub-dimension (r= .67, p< .01); and a very strong positive relationship between the mean scores of the emotional violence symptom recognition (r= .90, p< .01). Results:It was concluded that emergency nurses' recognition of the symptoms of violence against women was partially sufficient and their attitudes towards their professional roles in violence reflected a non-traditional view. No significant relationship was found between the nurses' recognition of the symptoms of violence against women and their attitudes towards their professional roles. However, it was determined that as the level of recognition of the symptoms of physical and emotional violence increased, nurses took more supportive initiatives regarding their professional roles and moved away from traditional attitudes. These results suggest that emergency nurses need more education and information about recognising and intervening in violence against women.